Ik verwonder me nog elke dag over het feit dat mensen in hun vrije tijd flink trainen om beter te worden, in het weekend de wedstrijd willen winnen en hun overwinningen vieren, terwijl op het werk deze elementen vaak ontbreken.
In de afgelopen jaren is er natuurlijk nogal wat af-bezuinigd en weggesneden in Nederland. Organisatorische ingrepen volgden elkaar in razend tempo op. Onderhoudsprogramma’s werden uitgesteld, activiteiten afgebouwd en mensen ontslagen. Niet echt een tijd voor overwinningen en feestjes, of toch wel?
Bij veel organisaties is de druk op de mensen die ‘mogen’ blijven verder toegenomen. Om maar te kunnen voldoen aan steeds toenemende productienormen, al dan niet in combinatie met reorganisatiegeweld, is werk voor veel mensen een zwaardere belasting geworden. Steeds vaker laten mensen zichzelf thuis als ze naar hun werk gaan. Voor hen begint het ‘echte leven’ buiten kantoortijden.
N
u wil ik zeker niet beweren dat reorganisaties nooit nodig zijn. Als een tuin 20 jaar geen onderhoud heeft gehad ontkom je er ook niet aan om eerst met grondverzetmachines aan de gang te gaan. Wel heb ik serieuze twijfels bij het ‘gemak’ waarmee sommige managers en directeuren naar geweldsopties grijpen. Regelmatig worden kansen om met bestaande mensen en middelen meer resultaat te bereiken over het hoofd gezien of niet eenduidig en feitelijk correct waargenomen.
Wanneer mensen niet vanuit hun kracht opereren dan werken ze met minder plezier. Daardoor is dan ook de focus op continu verbeteren en winnen minder, wat het uiteindelijke resultaat negatief beïnvloedt. Bij veel organisaties is dit zogenoemde WinstVermogen® de afgelopen jaren fors teruggelopen.
Welke keuze maakt u om meer resultaat te bereiken? Productienormen opschroeven? Nog verder snijden in de kosten? De manager vervangen? Reorganiseren? Of is het wat u betreft tijd voor een ander perspectief en zet u uw mensen in hun kracht en gaat u daarmee overwinningen vieren?
Wat u ook kiest, voeg waarde toe en vergeet niet om ook op het werk af en toe wat plezier te maken!
Brecht de Vries
